Pokuta

„Nikt cię nie potępił? Nikt, Panie! I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz!”
J 8 10-11

Sakrament Pokuty i Pojednania

Człowiek jest ze swojej natury słaby – choć stworzony na obraz i podobieństwo Boga – dlatego upada, popełnia zło, zdradza i odrzuca Boga, Jego Miłość. Ale Bóg nie opuszcza grzesznika, nie cofa swojej miłości, wyciąga pomocną przebaczającą dłoń w sakramencie miłosierdzia, aby przywrócić utracone życie łaski, aby dać kolejną szansę. Bóg nigdy nie potępia grzesznika, tylko grzech, a dla grzesznika ma otwarte ramiona i czeka – „Przypowieść o synu marnotrawnym – miłosiernym Ojcu”. Łk 15,11-32 W tym sakramencie następuje przedziwne spotkanie z Miłosiernym Bogiem, w którym człowiek oddaje balast, ciężar swojego życia – grzech, a Bóg uwalnia, umacnia do zaczęcia od nowa.

Bóg udziela:
• łaski odpuszczenia grzechów,
• łaski wytrwania w dobrym,
• łaski uzdrowienia wewnętrznego, czasami fizycznego.
Bóg przywraca nam stan łaski uświęcającej – czyni nas świętymi. Mówi do nas, tak jak do kobiety cudzołożnej: „Nikt cię nie potępił? Nikt, Panie! I Ja ciebie nie potępiam. – Idź, a od tej chwili już nie grzesz!” J 8 10-11

Wskazówki praktyczne:
Powinno się przystępować do sakramentu pojednania:
1. Systematycznie, raz na miesiąc lub dwa miesiące.
2. Zawsze po dobrym przygotowaniu.
3. Wypełnić zadaną pokutę.
4. Osoby rzadko się spowiadające, powinny zawsze w czynieni rachunku sumienia korzystać z tekstów do tego przygotowanych (Rachunek sumienia w Książeczce do nabożeństwa, lub inne, Według przykazań Grzechów głównych, uczynków miłosiernych)
5. Osoby spowiadające się systematycznie kilka razy w roku powinny korzystać z takiego Rachunku sumienia.
6. Wypełnić warunki Dobrej spowiedzi.